Getin Noble Bank S.A.

Zdaniem sądu "O abuzywnym charakterze wyżej wskazanych klauzul waloryzacyjnych przesądza to, że zgodnie z ich treścią bank uzyskał prawo do jednostronnego kształtowania świadczeń kredytobiorców poprzez możliwość dowolnego określenia kursów franka szwajcarskiego w tabeli kursowej, który stanowił podstawę do określenia wysokości zobowiązania powoda. Umowa nie zawierała żadnych ograniczeń w ustaleniu tego kursu i nie określała w sposób precyzyjny kryteriów i sposobu jego określania przez pozwanego. Konsument był zatem uzależniony od dowolnej decyzji banku, co tworzyło po jego stronie ryzyko naruszenia jego interesów, któremu nie mógł przeciwdziałać. Nie miał bowiem żadnego wpływu na ustalenie kursu przez bank, nie mógł też w żaden sposób zweryfikować prawidłowości jego ustalenia. Mógł wyłącznie podporządkować się w tym zakresie decyzji banku i spełnić świadczenie w wysokości ukształtowanej w niejasny sposób przez kredytodawcę. Taki rozkład praw i obowiązków stron bez wątpienia prowadzi do zachwiania równowagi kontraktowej i naruszenia dobrych obyczajów. Dodatkowo należy podkreślić, że bank poprzez wprowadzenie mechanizmu waloryzacji, w którym stosowane były kursy – kurs kupna i kurs sprzedaży, oraz koszt dewiz, zapewnił sobie możliwość pobierania ukrytej opłaty. Taką opłatę stanowił spread, któremu nie odpowiadała żadna usługa świadczona przez bank (a przynajmniej pozwany nie przedstawił dowodów na tę okoliczność). Co więcej, ta opłata była nieznana konsumentowi w dacie zawarcia umowy i niemożliwa do oszacowania. Bank swoimi decyzjami mógł wpływać na wysokość tego dodatkowego kosztu kredytu i nie miał w tym względzie żadnych umownych, jak również ustawowych ograniczeń. O niedozwolonym charakterze klauzul waloryzacyjnych świadczy również to, że nie zawierają w sobie żadnych ograniczeń co do możliwego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. W związku z tym w przypadku określenia przez bank kursu tej waluty w sposób znacznie wyższy od rynkowego w stosunku do złotego polskiego kredytobiorca może być zobowiązany do zwrotu kwoty nieporównywalnej do kwoty otrzymanych środków jak i należnych przy przyjęciu CHF jako wskaźnika waloryzacji, co z oczywistych względów jest dla niego niekorzystne i narusza jego interesy. Podkreślić należy, że skoro wypłata jak i spłata kredytu miały się dokonać w złotych polskich to bank gwarantował sobie, iż będzie miał wpływ na wysokość tak wypłacanego jak i zwracanego mu świadczenia poprzez zastosowanie kursu z tabeli, który to on ustalał w nieokreślony w umowie sposób".

"Sąd stwierdza, że taka umowa byłaby niemożliwa do wykonania w sensie faktycznym, bez uzupełnienia postanowień dotyczących sposobu wypłaty i spłaty kredytu co jest niedopuszczalne, lub zmiany charakteru zawartej umowy z kredytu jedynie indeksowanego na kredyt walutowy. W konsekwencji taka umowa nie może dalej obowiązywać, gdyż jest ona sprzeczna z naturą stosunku prawnego, który strony miały zamiar nawiązać podpisując umowę z dnia 22 sierpnia 2007 roku".
"Nie można następczo przyjąć, że wolą stron było zawarcie umowy innego rodzaju tj. kredytu stricte złotowego lub walutowego, tylko dlatego, że eliminacja niedozwolonych klauzul umownych prowadziłaby do upadku umowy. Wola stron przy zawarciu umowy z dnia 22 sierpnia 2007 roku była jasno wyrażona i było nią związanie się stron umową kredytu indeksowanego do franka szwajcarskiego. Wobec tego, że Sąd uznał, że po wyeliminowaniu abuzywnych postanowień z umowy zawartej przez strony jej treść wykracza poza granice swobody umów, należało na podstawie art. 3531 k.c. w zw. z art. 58 k.c. uznać ją za nieważną".