Wykształcenie a wynik sprawy frankowej — wykonywany zawód ma znaczenie
Osoby z wykształceniem ekonomicznym, prawniczym czy finansowym mają podstawy do tego, by myśleć, że ich ekspercka wiedza przełoży się na niekorzystne orzeczenie w ich sprawie frankowej. Sektor bankowy stosując różne wybiegi odwołuje się także do wykształcenia kredytobiorcy, twierdząc, że miał on wówczas podstawy do zdawania sobie sprawy z podejmowanego ryzyka walutowego, czy też tego związanego z podpisaniem samej umowy frankowej.
Dlatego też banki podejmują próby, które mają na celu zakwestionowanie statusu konsumenta, czyli odmówienia mu ochrony wynikającej wprost z art. 38 kodeksu cywilnego. Frankowicz, tracąc status konsumenta nie mógłby w swojej sprawie powoływać się na klauzule abuzywne, czyli pozbawiony by został możliwości unieważnienia wadliwej umowy. Warto w tej kwestii rozwiać wszelkie wątpliwości i odpowiedzieć sobie na pytanie, czy argumentacja bankowa, odnosząca się do wykształcenia, ma swoje uzasadnienie.
To jedno z często pojawiających się pytań w kontekście prowadzonych spraw frankowych. Banki często przywołują kwestię wykształcenia podczas sporów, argumentując, że osoby z wiedzą z zakresu finansów, prawa lub ekonomii powinny być bardziej świadome konsekwencji związanych z kredytem zaciągniętym w walucie franka szwajcarskiego.
Jak w takim razie oceniany jest status konsumenta w tego rodzaju sprawach? Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 20 września 2017 roku w sprawie C-186/16 zawiera precyzyjne wyjaśnienie w art. 4 ust. 2 dyrektywy, co jest zbieżne z art. 385 1 §1 zd. 2 Kodeksu cywilnego. To orzeczenie jasno stwierdza, że to banki mają obowiązek dostarczenia konsumentom odpowiednich informacji, aby ci mogli podejmować świadome decyzje. Klient musi być poinformowany, że kurs waluty obcej, w której zaciągnięto kredyt, może być zmienny, co wpłynie na raty kredytu. Te informacje powinny także pozwolić kredytobiorcy ocenić, jakie będą ekonomiczne konsekwencje dla jego innych finansowych zobowiązań. Kwestia wykształcenia nie może więc regulować tego obowiązku, czyli zdejmować go z banku jeśli ten wie, że konsument ma branżową wiedzę.
W kontekście uznawania postanowień umownych za niedozwolone należy z całą stanowczością stwierdzić, że wykształcenie i wykonywany zawód nie odgrywają żadnej roli. Sąd Najwyższy wypowiedział się jasno, że abuzywność klauzuli umownej opiera się na braku indywidualnego uzgodnienia, sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącym naruszeniu interesów konsumenta. Nie istnieje żadne uzależnienie od poziomu wykształcenia czy doświadczenia konsumenta, co potwierdza stanowisko Sądu Najwyższego.
Warto zrozumieć, że Sąd Najwyższy przyjmuje obiektywne podejście do oceny postanowień umownych. Dla sędziów nie ma znaczenia, czy kredytobiorca jest profesorem ekonomii, czy osobą z wykształceniem podstawowym. To znaczy, że każdy konsument ma równe prawa i musi mieć zapewnioną ochronę przed stosowaniem abuzywnych klauzul.
Należy też dostrzec to, że Sąd Najwyższy utrzymuje to stanowisko w wielu swoich orzeczeniach, co potwierdza jego jednolite podejście do tej kwestii. W ostatnich miesiącach przyjęto wiele orzeczeń, które potwierdzają powyższą zasadę, co świadczy o jej trwałej i niezmiennej naturze.
Nie ma więc podstaw do tego, by stwierdzić, że wykształcenie czy zawód kredytobiorcy mogą negatywnie wpływać na utratę statusu konsumenta. Banki czasem sugerują, że osoby z odpowiednią wiedzą powinny rozumieć ryzyko związane z kredytem w obcej walucie. Jednak sądy, w tym Sąd Najwyższy, wielokrotnie potwierdziły, że to nie ma znaczenia. Wiedza tematyczna nie jest wystarczającym argumentem do obalenia statusu konsumenta, gdyż klauzule niedozwolone są niezależne od poziomu wiedzy klienta.
Świadomość konsumenta po prostu nie może zwalniać banku od odpowiedzialności za stosowanie nieuczciwych praktyk. Klauzule niedozwolone naruszają prawo, niezależnie od wiedzy klienta czy jego zawodu. Tego rodzaju argumentacja jest nieuzasadniona i nieprzyjęta przez sądy, ponieważ bank nie powinien sam oceniać poziomu wiedzy klienta ani decydować, czy klient musi być informowany o ryzyku.
Ostatecznie, status konsumenta pozostaje nienaruszony w przypadku kredytobiorców, niezależnie od ich zawodu czy wykształcenia. Nawet w sytuacjach spornych, sąd nadal przyznaje status konsumenta zgodnie z ochroną przewidzianą w Dyrektywie Unijnej 93/13 oraz krajowych przepisach.
Specjalizujemy się w sprawach kredytów frankowych - prowadzimy sprawy przeciwko wszystkim bankom, które udzielały kredytów frankowych. Miarą naszej skuteczności są wyroki sądowe w prowadzonych przez nas sprawach - sprawdź wyroki CHF. Wszystkich zainteresowanych zapraszamy do kontaktu z naszymi ekspertami lub skorzystania z darmowej analizy umowy kredytu frankowego - obejmującej analizę prawną wraz z wyliczeniem roszczeń i scenariuszem rozwiązań.
Dlatego też banki podejmują próby, które mają na celu zakwestionowanie statusu konsumenta, czyli odmówienia mu ochrony wynikającej wprost z art. 38 kodeksu cywilnego. Frankowicz, tracąc status konsumenta nie mógłby w swojej sprawie powoływać się na klauzule abuzywne, czyli pozbawiony by został możliwości unieważnienia wadliwej umowy. Warto w tej kwestii rozwiać wszelkie wątpliwości i odpowiedzieć sobie na pytanie, czy argumentacja bankowa, odnosząca się do wykształcenia, ma swoje uzasadnienie.
Czy wykształcenie lub wykonywany zawód mogą wpłynąć na utratę statusu konsumenta?
To jedno z często pojawiających się pytań w kontekście prowadzonych spraw frankowych. Banki często przywołują kwestię wykształcenia podczas sporów, argumentując, że osoby z wiedzą z zakresu finansów, prawa lub ekonomii powinny być bardziej świadome konsekwencji związanych z kredytem zaciągniętym w walucie franka szwajcarskiego.
Jak w takim razie oceniany jest status konsumenta w tego rodzaju sprawach? Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 20 września 2017 roku w sprawie C-186/16 zawiera precyzyjne wyjaśnienie w art. 4 ust. 2 dyrektywy, co jest zbieżne z art. 385 1 §1 zd. 2 Kodeksu cywilnego. To orzeczenie jasno stwierdza, że to banki mają obowiązek dostarczenia konsumentom odpowiednich informacji, aby ci mogli podejmować świadome decyzje. Klient musi być poinformowany, że kurs waluty obcej, w której zaciągnięto kredyt, może być zmienny, co wpłynie na raty kredytu. Te informacje powinny także pozwolić kredytobiorcy ocenić, jakie będą ekonomiczne konsekwencje dla jego innych finansowych zobowiązań. Kwestia wykształcenia nie może więc regulować tego obowiązku, czyli zdejmować go z banku jeśli ten wie, że konsument ma branżową wiedzę.
Ani zawód, ani wykształcenie nie odgrywają żadnej roli w drodze do uznania postanowienia za niedozwolone
W kontekście uznawania postanowień umownych za niedozwolone należy z całą stanowczością stwierdzić, że wykształcenie i wykonywany zawód nie odgrywają żadnej roli. Sąd Najwyższy wypowiedział się jasno, że abuzywność klauzuli umownej opiera się na braku indywidualnego uzgodnienia, sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącym naruszeniu interesów konsumenta. Nie istnieje żadne uzależnienie od poziomu wykształcenia czy doświadczenia konsumenta, co potwierdza stanowisko Sądu Najwyższego.
Warto zrozumieć, że Sąd Najwyższy przyjmuje obiektywne podejście do oceny postanowień umownych. Dla sędziów nie ma znaczenia, czy kredytobiorca jest profesorem ekonomii, czy osobą z wykształceniem podstawowym. To znaczy, że każdy konsument ma równe prawa i musi mieć zapewnioną ochronę przed stosowaniem abuzywnych klauzul.
Należy też dostrzec to, że Sąd Najwyższy utrzymuje to stanowisko w wielu swoich orzeczeniach, co potwierdza jego jednolite podejście do tej kwestii. W ostatnich miesiącach przyjęto wiele orzeczeń, które potwierdzają powyższą zasadę, co świadczy o jej trwałej i niezmiennej naturze.
Czy w kontekście omawianego wykształcenia możliwa jest więc utrata statusu konsumenta?
W momencie podpisywania umowy warto oczywiście zachować szczególną czujność i ostrożność, choć nie da się ukryć, że bardzo często procesowi nabycia własnego mieszkania towarzyszą niemałe emocje. W niektórych przypadkach współpracujemy z doradcami, co może pozytywnie wpłynąć na naszą czujność. Szczególną uwagę należy jednak zwrócić na ryzyko kursowe, przede wszystkim w przypadku kredytów walutowych. Niemniej jednak większość osób nie może powoływać się na własne doświadczenie wynikające ze znajomości spraw kredytowych ani wiedzy, która pozwoliłaby na pełne zrozumienie zapisów umowy frankowej. Dlatego musimy polegać na informacjach dostarczonych przez bank. Utrata statusu konsumenta może wystąpić tylko wtedy, gdy świadomie zignorujemy te informacje.Nie ma więc podstaw do tego, by stwierdzić, że wykształcenie czy zawód kredytobiorcy mogą negatywnie wpływać na utratę statusu konsumenta. Banki czasem sugerują, że osoby z odpowiednią wiedzą powinny rozumieć ryzyko związane z kredytem w obcej walucie. Jednak sądy, w tym Sąd Najwyższy, wielokrotnie potwierdziły, że to nie ma znaczenia. Wiedza tematyczna nie jest wystarczającym argumentem do obalenia statusu konsumenta, gdyż klauzule niedozwolone są niezależne od poziomu wiedzy klienta.
Świadomość konsumenta po prostu nie może zwalniać banku od odpowiedzialności za stosowanie nieuczciwych praktyk. Klauzule niedozwolone naruszają prawo, niezależnie od wiedzy klienta czy jego zawodu. Tego rodzaju argumentacja jest nieuzasadniona i nieprzyjęta przez sądy, ponieważ bank nie powinien sam oceniać poziomu wiedzy klienta ani decydować, czy klient musi być informowany o ryzyku.
Ostatecznie, status konsumenta pozostaje nienaruszony w przypadku kredytobiorców, niezależnie od ich zawodu czy wykształcenia. Nawet w sytuacjach spornych, sąd nadal przyznaje status konsumenta zgodnie z ochroną przewidzianą w Dyrektywie Unijnej 93/13 oraz krajowych przepisach.
Specjalizujemy się w sprawach kredytów frankowych - prowadzimy sprawy przeciwko wszystkim bankom, które udzielały kredytów frankowych. Miarą naszej skuteczności są wyroki sądowe w prowadzonych przez nas sprawach - sprawdź wyroki CHF. Wszystkich zainteresowanych zapraszamy do kontaktu z naszymi ekspertami lub skorzystania z darmowej analizy umowy kredytu frankowego - obejmującej analizę prawną wraz z wyliczeniem roszczeń i scenariuszem rozwiązań.
Data publikacji: 11 października 2023
